Star Wars

wymĂŞczyÂłam trochĂŞ opowiadania na kolonii i oto jestem, by je opublikowaĂŚ! :D
     
     
      WĂŞdrowaÂł pustyniÂą juÂż czwarty dzieĂą. BrakowaÂło mu wody. DookoÂła siebie widziaÂł tylko bezbrzeÂżnÂą pustyniĂŞ. Wtem zauwaÂżyÂł stary, zniszczony statek JawĂłw. PodszedÂł do niego i zmĂŞczony przysiadÂł w cieniu. DziĂŞki wyostrzonym zmysÂłom Jedi, wyczuÂł zbliÂżajÂące siĂŞ istoty. Wyj¹³ wiĂŞc miecz i stan¹³ w gotowoÂści do walki. Nie widziaÂł nikogo, ale wyczuÂł ostrzegawcze drgania Mocy. Po chwili usÂłyszaÂł charakterystyczne wycie TuskenĂłw. Wreszcie dostrzegÂł wojownikĂłw.
      SkoczyÂł ku nim, uÂżywajÂąc Mocy do wydÂłuÂżenia swego skoku. Kiedy wylÂądowaÂł przed ludÂźmi piasku, ci zatrzymali siĂŞ. Pierwszy zaatakowaÂł Aaron, przecinajÂąc wpó³ zdezorientowanego wroga. W tym samym momencie napadÂła go reszta przeciwnikĂłw. Po krĂłtkim czasie monotonnej walki Jedi uskoczyÂł w bok. Wtedy to jeden z TuskenĂłw zamachn¹³ siĂŞ do przodu i straciÂł rĂłwnowagĂŞ. ChÂłopak wykorzystaÂł okazjĂŞ i odci¹³ mu gÂłowĂŞ. Martwe ciaÂło opadÂło z gÂłuchym pacniĂŞciem. SpojrzaÂł na rozrzucone zwÂłoki zimnym wzrokiem. OgarniĂŞty zÂłoÂściÂą za szkody brata po wczeÂśniejszej walce, nie zdawaÂł sobie sprawy ze swoich poczynaĂą. Ze zdeterminowaniem na twarzy atakowaÂł dalej. ZrĂŞcznie unikaÂł ciosĂłw wojowniczych TuskenĂłw. Po kolejnym dÂłuÂższym pojedynku na piachu leÂżaÂła ponad poÂłowa dzikich osadnikĂłw. Reszta niedobitkĂłw odbiegÂła trochĂŞ na bok, na bezpiecznÂą odlegÂłoœÌ od zbierajÂącego siĂŞ z ziemi Aarona. JuÂż miaÂł skoczyĂŚ ku nim, by kontynuowaĂŚ atak, lecz spojrzaÂł pod nogi i ujrzaÂł ciaÂła rozrzucone niczym dywan. OtworzyÂł szerzej oczy nie mogÂąc uwierzyĂŚ swemu 'dzieÂłu'.
-Co ja zrobiÂłem? -spytaÂł sam siebie, ocierajÂąc krew z nosa. -To nie jest ÂścieÂżka Jedi -dodaÂł, otaczajÂąc siĂŞ pÂłaszczem Mocy. "Nie ma emocji, jest spokĂłj" wyrecytowaÂł sobie w duchu opuszczajÂąc gÂłowĂŞ. Gdy ujrzaÂła to reszta TuskenĂłw, chciaÂła wykorzystaĂŚ jego chwilowÂą nieuwagĂŞ. CoÂś ich jednak powstrzymywaÂło. Nie ustali z prĂłbami uwolnienia siĂŞ od razu, ale po jakimÂś czasie zrezygnowali. MÂłody Jedi podniĂłsÂł gÂłowĂŞ zmĂŞczony. UjrzaÂł ludzi piasku. OdbiegÂł kawaÂłek i dopiero teraz uwolniÂł wojownikĂłw. Po chwili pobiegÂł dalej z nowÂą si³¹. CzerpaÂł ze zÂłoÂści. WiedziaÂł, Âże nie powinien, lecz ta moc byÂła wiĂŞksza, niÂż ta, z  ktĂłrej czerpali Jedi. CzuÂł do nich pogardĂŞ, Âże tak bardzo siĂŞ ograniczajÂą. Jednak po kilku chwilach opanowaÂł to uczucie. Po dÂługiej, mĂŞczÂącej wĂŞdrĂłwce przez pustyniĂŞ Aaron zauwaÂżyÂł ogromnÂą jaskiniĂŞ. Przystan¹³.
-To chyba tutaj. -mrukn¹³ i ruszy³ przed siebie.
Kiedy podszedÂł bliÂżej, zobaczyÂł drzemiÂącego Krayta, a dokÂładniej jego Âłeb. Reszta niknĂŞÂła w mroku. Odetchn¹³ g³êboko  i ruszyÂł cichym krokiem.Stan¹³ tuÂż przed nim i spojrzaÂł na jego pysk. Zamkn¹³ oczy, pochyliÂł gÂłowĂŞ i wyciÂągn¹³ rĂŞkĂŞ. W tej samej chwili maksymalnie siĂŞ skupiÂł, by mĂłc uÂśpiĂŚ stwora. To nie byÂło Âłatwe zadanie. Nagle poczuÂł , Âże ktoÂś mu pomaga. OtworzyÂł oczy i zauwaÂżyÂł, Âże Krayt Âśpi. OdwaÂżnie wszedÂł do Âśrodka jamy, wci¹¿ pilnujÂąc potwora MocÂą. ZbadaÂł otoczenie jaskini. Nie zauwaÂżyÂł nikogo. Ponownie uÂżyÂł Mocy, tym razem by otworzyĂŚ pysk Krayta i wyj¹Ì z jego gardziela per³ê. Wtem poczuÂł kolejne drÂżenie Mocy.
-Jedi? Czy Sith? -zapyta³ sam siebiie. Us³ysza³ kroki. Ostro¿nie zamkn¹³ szczêkê stwora. Kurczowo œciskaj¹c per³ê w d³oni nie odwracaj¹c siê, rzek³:
-Nie ruszaj siĂŞ, bo bĂŞdĂŞ musiaÂł ciĂŞ zabiĂŚ...


jak coÂś nie pasuje czy coÂś, to proszĂŞ pisaĂŚ ;]
POZDRAWIAM